Κάποτε, το να δήλωνε κανείς «εθνικιστής» επέσυρε την μήνη και την απαξίωση της κυρίαρχης αριστερίζουσας υποκουλτούρας, σε σημείο που συχνά αναγκαζόταν να βρίσκεται σε θέση άμυνας. Η μη στήριξη του όρου αυτού από ανθρώπους του πνεύματος και της πολιτικής (με ελάχιστες φωτεινές εξαιρέσεις) είχε ως αποτέλεσμα την πλήρη σχεδόν απαξίωσή του στη συνείδηση των πολιτών.
Ακολούθησε ανάλογη πρακτική εναντίον του όρου «πατριώτης». Θυμάμαι χαρακτηριστικά, πριν από μερικά χρόνια, σε ένα δικαστήριο κατά του Αμπντουλχαλίμ Ντεντέ, όπου ήμουν μάρτυς κατηγορίας, ο γνωστός ψυχίατρος και διευθυντής κλινικής στο δημόσιο Ψυχιατρείο στη Σταυρούπολη Θεσσαλονίκης, Ιμπράμ Ονσούνογλου, υπερασπιζόμενος τον Ντεντέ, είπε προς το δικαστήριο για μένα: «Είναι λογικό να σκέφτεται έτσι ο μάρτυρας, κα Πρόεδρε. Αυτός ... είναι πατριώτης!» Η προσπάθεια απαξιώσεως του όρου διατυπωνόταν για πρώτη φορά εμπρός μου, απροκάλυπτα και προκλητικά! Από τότε την συναντούσα όλο και πιο συχνά, σε κάθε έκφραση του διεθνιστικού συρφετού, είτε σε κείμενα και βιβλία, είτε στους τοίχους (πρβλ. το γνωστό σύνθημα: «όποιος κοιμάται πατριώτης ξυπνάει φασίστας»!), είτε σε τηλεοπτικά παράθυρα.
Η κοινωνία, δυστυχώς, ήταν έτοιμη από καιρό να δεχθεί αυτήν την κατάσταση. Όταν μέχρι σήμερα, οποιαδήποτε επίθεση εναντίον της πατριωτικής εξάρσεως του λαού μας (συλλαλητήρια για την Μακεδονία, για τις ταυτότητες, αντιμετώπιση σχεδίου Ανάν κ.λπ.) αντιμετωπιζόταν με τοποθετήσεις του τύπου «εγώ δεν είμαι εθνικιστής, είμαι πατριώτης!», τότε δυστυχώς ο ενεργός πολίτης με τις ευαισθησίες στα εθνικά θέματα, δεν έμελλε παρά να ακολουθήσει την ίδια υποχωρητική πορεία που ακολουθούν και οι «ηγέτες» του στην (μη) υπεράσπιση των εθνικών αυτών θεμάτων.
Η αποκόλληση των δύο αυτών εννοιών (εθνικιστής - πατριώτης) απονεύρωσε και τις δύο, απαξίωσε τον λειτουργικό τους ρόλο στη σύνθεση της συλλογικής προσωπικότητας του πολίτη. Ο πατριωτισμός είναι το ένστικτο. Ο εθνικισμός είναι η συνείδηση. Όταν ο πολίτης συνειδητοποιήσει ΓΙΑΤΙ είναι πατριώτης, τότε αυτομάτως μετουσιώνεται σε εθνικιστή. Στο ενεργό εκείνο υποκείμενο, δηλαδή, που αγωνίζεται πλέον συνειδητά για τις αξίες που σφυρηλάτησαν την προσωπικότητά του, την εθνική του ψυχή και μνήμη. Ομοούσιες και αδιαίρετες οι δύο έννοιες, είναι αδύνατον να διαχωριστούν χωρίς να βλάψουν τη συλλογική άμυνα ενός έθνους. Πετάς τη μία, σκουριάζει η άλλη. Το ‘ξεραν καλά αυτό τα ενεργούμενα του διεθνισμού και της Νέας Τάξης πραγμάτων.
Λογάριασαν όμως χωρίς τον ξενοδόχο. Η Ιστορία μας είναι γεμάτη από συνωμοσίες και επιβουλές σε βάρος του έθνους μας. Πάντα όμως έμενε εκείνη η μαγιά του μπαρμπα-Γιάννη Μακρυγιάννη, που βαδίζοντας πάνω στα χνάρια της μνήμης ξαναμεγαλουργούσε. Γιατί, πατριωτισμός και εθνικισμός, πολύ καιρό πριν την κοινωνιολογική διατύπωσή τους, ενυπήρχαν στον Έλληνα τόσο ισχυρά δεμένα μεταξύ τους, που όσοι δεν το κατάλαβαν εξεπλάγησαν πολύ σύντομα. Άλλοι ευχάριστα και άλλοι οδυνηρά...
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στο φύλλο της 19ης Ιουλίου 2007 της εβδομαδιαίας εφημερίδος Στόχος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου